Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu.
W 1858 roku Sienkiewicz rozpoczął naukę w warszawskim gimnazjum, uzyskując w 1866 roku świadectwo dojrzałości. Potem podjął studia na wydziale filologiczno-historycznym.
W 1869 roku zadebiutował jako dziennikarz. Publikował w „Przeglądzie Tygodniowym”, „Gazecie Polskiej” oraz „Niwie”. Jego pierwsza powieść drukowana w prasie to „Na marne”, która powstała w 1871r.
Dużo podróżował m.in. po Ameryce, Afryce, zwiedził Hiszpanię, Włochy, Austrię i Francję.
Jego wyjazdy zaowocowały wieloma dziełami. Powstał wtedy m.in. „Latarnik”, „Za chlebem”, „Szkice węglem”, „Sachem”, „Wspomnienia z Maripozy” czy „Listy z Afryki”.
W 1879 roku Sienkiewicz poznał Marię Szetkiewiczównę, która w 1881 roku została jego żoną. Urodziło im się dwoje dzieci, Maria jednak po czterech latach małżeństwa zmarła na gruźlicę.
Trylogia, czyli „Pan Wołodyjowski”, „Potop” oraz „Ogniem i mieczem”, drukowana w odcinkach w dzienniku „Słowo”, powstawała w latach 1883-1887. „Quo vadis”, które odniosło ogromny sukces i było tłumaczone na wiele języków, powstało w 1895 roku.
W 1900 roku w uznaniu zasług Sienkiewicza, obchodzono uroczyście jubileusz jego pracy twórczej. Społeczeństwo ofiarowało mu majątek ziemski w Oblęgorku pod Kielcami.
Miarą popularności międzynarodowej jest fakt otrzymania przez twórcę w 1905 roku literackiej Nagrody Nobla, za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu” i „rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”.
Jego ostatnią powieścią jest „W pustyni i w puszczy”, wydane w odcinkach w 1910r.
Po wybuchu I wojny światowej Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii, gdzie wraz z Ignacym Paderewskim założył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.
Zmarł 15 listopada 1916 roku w Vevey, gdzie został pochowany. Jego prochy w 1924 r. uroczyście sprowadzono do Polski i pochowano w krypcie katedry św. Jana w Warszawie.